کد مطلب:38221 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:24

گنجینه پرسمان » اهل بيت

منظور از حبّ آل محمد چه مي باشد؟ آيا اگر به دستور هاي اهل بيت عمل كنيم جزء محبان و دوستداران آنان قرار مي گيريم؟

محبّت و مودّت نسبت به اهل بيت، عشق ورزيدن به آنان است، به دو جهت:

1- به جهت فضائل و مناقبي كه دارا مي باشند،

2- انتساب آنان به پيامبر(ص).

قرآن محبت و مودّت ذوي القربا و خويشان پيامبر را خواستة پيامبر از مردم دانسته است: قل لا أسئلكم عليه أجراً إلاّ الموده في القربي؛ بگو من از شما مسلمانان مزدي نم يخواهم مگر دوستي نسبت به خويشان من.

پيامبر(ص) با انجام رسالت عظيم خود و تشكيل حكومت اسلامي و داشتن قدرت نظامي براي پيش برد اسلام، نسبت به زمان بعد از خود خوف داشت چون مي دانست كه طمّاعان و قدرت طلبان دنبال تصاحب اين قدرت هستند، حتي ممكن است به خاطر اين قدرت به جنگ و ستيز بپردازند. در اين ميان اهل بيت و خاندان او كه نسبت به دين آگاه تر و دلسوزترند، از صحنه كنار زده شوند و دين تغيير ماهيت دهد و راهي غير از راه پيامبر پيموده شود. از اين رو پيامبر و قرآن نسبت به محبّت و دوستي و وفاداري نسبت به اهل بيت پيامبر تأكيد فراوان داشته، گرچه برخي از مسلمانان به اين سفارش عمل نكردند، در نتيجه كار به جايي رسيد كه حكومت الهي پيامبر تبديل به سلطنت امويان شد و خاندان پيامبر همچون حسين(ع) و ياران او در كربلا به شهادت رسيدند، همين طور ديگر فرزندان پيامبر آوارده و شكنجه شدند و به شهادت رسيدند.

عشق و محبت به اهل بيت چيزي نيست كه فقط شيعيان به آن معتقد و ملتزم باشند و بر آن تأكيد كنند بلكه اهل سنّت نيز بر آن اصرار مي ورزند و ادعا مي كنند كه ما نيز اهل بيت را دوست داريم. منشأ آن رواياتي است كه اهل سنّت در كتاب هاي خود آورده اند.

در كتاب كنز العمال كه كتاب روايي اهل سنّت مي باشد آمده است كه پيامبر(ص) فرمود: اهل بيت من در ميان شما به منزلة كشتي نوح اند. هر كه در آن نشست نجات يافت و آن كه باز ماند به هلاكت رسيد.[9]

آن حضرت فرمود: هر كس مرا و حسن و حسين و پدر و مادر او را دوست بدارد، روز قيامت با من هم درجه خواهد بود.[10]

باز فرمود: هر كس دوست داشته باشد كه به زندگي خدا پسندانه اي چون من زنده باشد و به مرگي همچون مرگ من بميرد و در باغ هاي بهشتي ساكن شود، بايد پس از من به علي و آن كه در خط علي است بپيوندد و بعد از من به اهل بيت اقتدا نمايد. آنان عترت منند و از گِل آفرينش من سرشته شده اند و فهم و دانش من به آن ها رسيده است. واي بر آن دسته از امّتم كه فضيلت آنان را دروغ شمارد و خويشاوندي مرا در مورد آنان ناديده گيرد. خدا شفاعت مرا به آنان نرساند.[11]

فخر رازي از مفسران بزرگ اهل سنّت در ذيل آية قل لا أسئلكم عليه أجراً إلاّ المودّة في القربي گويد: پيامبر(ص) فرمود: هر كه با دوستي خاندان محمد بميرد شهيد است.

هر كس با دوستي آل محمد بميرد آمرزيده شده و هر كه با دوستي آل محمد بميرد، توبه كار مرده؛ هر كه با دوستي آل محمد بميرد با ايمان كامل از دنيا رفته و ... .[12]

از روايات بر مي آيد كه روح و جوهر دين غير از محبّت به حق و حقيقت و حق جويان چيزي نيست. بريد عجلي مي گويد: در محضر امام باقر(ع) بودم. مسافري از خراسان كه آن راه دور را پياده طي كرده بود به حضور امام شرفياب شد. پاهايش را كه از كفش در آورد شكافته شده و ترك برداشته بود. گفت به خدا سوگند! من را از آن جا تا بدينجا نيآورد مگر دوستي و محبّت شما. امام(ع) فرمود: به خدا قسم! اگر سنگي ما را دوست بدارد خداوند آن را با ما محشور مي كند و با هم همراه و قرين خواهد بود. آيا دين به جز دوستي و عشق است؟.

مردي به امام صادق(ع) گفت: ما فرزندانمان را به نام شما و پدرانتان اسم مي گذاريم. آيا اين كار ما را سودي دارد؟ حضرت فرمود: آري، به خدا قسم! مگر دين چيزي غير از دوستي است؟ سپس به آية شريفة إن كنتم تحبّون الله فاتّبعوني يحببكم الله[13] استشهاد فرمود.

علاقه و محبّت، اطاعت آور است و عاشق توان سرپيچي و مخالفت با معشوق را ندارد. جوان عاشق در مقابل معشوقه و دلباخته اش از همه چيز مي گذرد و همه چيز را فداي او مي سازد. اطاعت ها و پرسش ها نيز به نسبت محبّت و عشقي است كه انسان به حضرت حق دارد. همچنان كه امام صادق(ع) فرمود:

تعصي الاله و أنت تظهر حبّه هذالعمري في الفعال بديع

لو كان حبّك صادقا ً لا طعته إن الحبّ لمن يحبّ مطيع

يعني: خدا را نافرماني مي كند و از طرفي با او اظهار دوستي مي كني؟! به جان خودم! اين تازگي دارد. اگر دوستي تو راستين بود اطاعتش مي كردي زيرا دوستدار مطيع كسي است كه او را دوست دارد.

محبّت حقيقي به دنبالش اطاعت و تبعيت است. كسي كه خدا را دوست دارد از او تبعيت مي كند. كسي كه پيامبر و ائمه را دوست دارد از آنان در عمل وسيره تبعيّت مي كند.[14]

در روايات از امام رضا(ع) نقل شده: شيعيان ما به امر ما گردن مي نهند و به گفتار ما عمل مي كنند و با دشمنان ما مخالفت مي ورزند. هر كه چنين نباشد از ما نيست.[15]

از امام صادق(ع) نقل شده: شيعيان ما با تقوا و تلاش گر، وفادار و امين و زاهد و عابد و انجام دهندگان 51 ركعت نماز در روز و شب هستند. زكات مال مي دهند و حج بيت الله الحرام مي كنند و از هر حرامي اجتناب و پرهيز دارند.[16]

امام صادق(ع) فرمود: هر كه مي خواهد خدا او را دوست بدارد از خدا اطاعت بكند و از ما پيروي بكند. آيا اين آيه را نشنيده ايد قل إن كنتم تحبّون الله فاتبعوني يحببك الله و يغفر لكم ذنوبكم؟ والله هر بنده اي بخواهد از خدا اطاعت كند بايد از ما تبعيت كند و هر كه از ما تبعيت كند محبوب خدا خواهد بود.[17]

[9] كنز العمال، حديث 34144.

[10] همان، حديث 34161.

[11] همان، حديث 34198.

[12] سيد مصطفي دشتي، معارف و معاريف، ج 2، ص 572.

[13] آل عمران(3) آية 31.

[14] شهيد مرتضي مطهري، جذبه و دافعه، ص 59، با اضافات.

[15] صادق احسانبخش، آثار الصادقين، ج 10، ص 242.

[16] همان، ص 242، به نقل از جامع احاديث الشيعه، ج 14، ص 268.

[17] روضة كافي، ج 8، ص 14، چاپ عربي دارالكتب الاسلاميه.